Bruin café
Toen ik het verschil van café en bruincafé op zocht, schoot me het volgende verhaal van mijn moeder te binnen.
Zij woonde in een piepklein dorp van 30 a 40 gezinnen, met 4 bruine cafés of beter gezegd huiskamers.
Een tafel in het midden met 6 stoelen en dat was het. Soms nog een bank langs een muur.
Daar is heel wat jenever illegaal gestookt en gedronken. Door de ook toen heersende armoede “zei mijn moeder” gingen veel vaders
van ellende maar aan de drank en de vrouwen moesten maar zien het kroost groot te krijgen.
Maar deze bruine cafés deden ook dienst als rouwkamer. De dode werd in de kist gelegd zonder deksel en midden op de tafel gezet, totdat hij/zij begraven werd.
Ik weet niet of het overal zo was, maar in dat dorp was er een 24 uur wake, overdag door de vrouwen en s ’nachts door de mannen.
Dat was de enige keren dat vrouwen die kamer van binnen zagen.
Zo ook op een nacht was de broer van mijn moeder aan de beurt en ze gingen altijd met z’n vieren om met een potje kaarten
de nacht om te krijgen en de nodige neutjes natuurlijk. Hoe ze in de morgen naar huis wankelde mag duidelijk zijn .
Ver in de nacht werd mijn moeder wakker omdat haar broer te keer ging als een idioot. Hij riep maar tjeu is weer levend tjeu is weer levend,
ik ga daar niet meer naar binnen tjeu is weer levend.
Wat was er gebeurd, zoals ik al zei de kist stond op de tafel en na een paar rozenhoedjes pakte ze de kist op en zette die rechtop tegen de
muur en het kaartspel kon beginnen. Blijkbaar stond de kist niet goed want opeens lag het lijk languit over de tafel.
Omdat het de eerste keer was dat haar broer meeging wist die niet dat dit wel vaker gebeurde en zeker na de nodige neutjes.
Toen mijn moeder me dit verhaal vertelde stroomde haar de tranen over de wangen van het lachen en mij ook.
wout
